Około godziny 4 rano dojechałyśmy na lotnisko. Samolot miałam na szóstą. Nie rozumiem czemu tak wcześnie. Mama oczywiście, pani perfekcji wszystko zaplanowała. Zaparkowałyśmy na parkingu na miejscu, które cudem było wolne. Wyszłam szybko z auta i nim się spostrzegłam miałam całą mokrą głowę. Głupi deszcz. Szybko naciągnęłam kaptur i poszłam pomóc mamie. Podała mi walizkę wcześniej wyciągając ją z bagażnika. Wzięłam jeszcze moją torbę z przedniego siedzenia i pobiegłyśmy w stronę budynku. Weszłyśmy do budynku i poczułam, że jest mi cieplej. Ogrom ludzi spieszących się na swoje loty biegało po całym lotnisku. Przepychałyśmy się z mamą do kasy z biletami. Mama powiedziała żebym poszła kupić sobie coś z automatu i wcisnęła mi do ręki 5 funtów. Nie czekając ani chwili dłużej. Udałam się na poszukiwania automatu. Szłam wolno przed siebie wiedząc że mam sporo czasu. Po lewej stronie, zaraz za toaletami stał jeden automat z piciem, a drugi ze słodyczami. Postawiłam na słodycze. Dałam banknot do automatu klikając na Kit Kat'a. Reszta wyleciała przez mały otwór na dole. Czekałam aż wyleci mój upragniony baton, ale nic się nie działo. Walnęłam mocno w szybkę, ale nadal nic.
- Może Ci pomóc? - Ochrypły głos dobiegał zza moich pleców. Odwróciłam się i zobaczyłam chłopaka. Był na oko z rok, dwa lata starszy. Jego blond włosy były w nieładzie. Ubrany w zwykłe spodenki i koszulkę poprawił fullcap'a.
- Nie trzeba. Sama sobie poradzę. - Walnęłam jeszcze raz w automat ze zdwojoną siłą. Chłopak zaśmiał się na tyle głośno żebym mogła to usłyszeć.
- Na pewno? - Zbliżył się w moim kierunku stając bliżej automatu.
- Dobra nie koniecznie, ale i tak nic z tym nie zrobisz nie wiadomo ile razy byś w niego walnął.
- Zobaczymy.
- Zobaczymy. - Spojrzał na mnie, podszedł bliżej automatu i walnął w niego kilka razy. Już chciałam go wyśmiać, ale baton wypadł z niego i kilka innych też.
- Nie ma za co. - Podał mi jednego i się uśmiechnął.
Śliczny ma uśmiech.
Co?
- Um... dzięki..
- Niall.
- Olivia. - Wystawił rękę, a ja ją uścisnęłam. Zarumieniłam się.
Kurde, czemu?
Wziął resztę batonów i podzielił je na pół. Wziął sobie połowę a mi dał drugą.
- Więc.. ile masz lat? - Poszedł w stronę plastikowych niewygodnych krzesełek. Podążyłam za nim.
- 18. A ty?
- 20.
- Studiujesz?
- Tak. Jestem na drugim roku. A ty?
- No.. właśnie będę zaczynać. - Uśmiechnęłam się w jego stronę.
Uwaga! Samolot do Nowego Yorku odlatuje za 45 minut. Prosimy udać się na odprawę.
Serio? Teraz?
- Olivia, bardzo Cię przepraszam, ale muszę już iść. Ale poczekaj. - Niall wyjął z kieszeni karteczkę i wcisnął mi ją do ręki.
- Do zobaczenia. - Puścił do mnie oczko.
To było gorące.
Boże, co?
- Cześć. - Niall już mnie nie usłyszał, bo pobiegł w drugim kierunku.
Cholera.
No nic. Oczywiście zawsze jak poznaję kogoś fajnego to coś musi mi przeszkodzić. Fajnie.
Odwróciłam się i poszłam w kierunku w którym powinna być moja mama. Otworzyłam mojego batonika i nareszcie go zjadłam. Nie zastanawiając się dłużej zobaczyłam co było napisane na tej karteczce:
" 537 078 696 mam nadzieję, ze zadzwonisz. Niall xx"
Jest! Jednak los się do mnie uśmiechnął. Z uśmiechem na twarzy poszłam szukać mojej mamy. Nie zajęło mi to dużo czasu, bo już chodziła w kółko koło mojej walizki. Tak. dostałam opieprz, czemu mnie tak długo nie było i czemu nie odbieram telefonu. Ale no nic. Mama się uspokoiła i zaczęła płakać. Wspominała o różnym bardzo dziwnym rzeczach z mojego dzieciństwa. Będę za tobą tęsknić, bla bla bla. Dość. Żegna się ze mną od tygodnia. Pożegnałam się i wzięłam bilet od mamy. I poszłam. Przeszłam przez odprawę i nareszcie weszłam do samolotu. Nałożyłam słuchawki i czekałam na start samolotu. Po chwili przez okno widziałam już tylko chmury. Nie czekając dłużej zasnęłam słuchając swojej ulubionej piosenki.
